Gaśnice

  1. Gaśnica – jest to urządzenie, najczęściej przenośne lub przewoźne służące do gaszenia pożarów.

Według środka gaśniczego gaśnice możemy podzielić na:

    • wodne, oznaczenie GWM,
    • proszkowe, oznaczenie GP,
    • czyste środki gaśnicze, oznaczenie GH,
    • CO2, oznaczenie GS, gaśnica zawierająca dwutlenek węgla,
    • pianowe, oznaczenie GWP,
    • halonowe, częściowo wycofane obrotu, stosowane głównie w wojsku i lotnictwie. Halon 1011 oraz 1211 zostaje obecnie wypierany przez gaz FE-36, który jest używany w gaśnicach na czyste środki gaśnicze.

 

  1. Oznaczenia literowe gaśnic opisujące jej przeznaczenie:

    • A– do gaszenia pożarów ciał stałych, które paląc się nie tylko powodują płomień, ale także ulegają rozżarzeniu np. drewna, papieru, gumy,
    • B– do gaszenia pożarów cieczy i ciał stałych, które paląc się ulegają stopieniu np. benzyny, polietylenu, smoły,
    • C– do gaszenia pożarów gazów palnych np. metanu, acetylenu, propanu,
    • D– do gaszenia pożarów metali palnych np. magnezu, sodu, uranu, litu
    • F– do gaszenia pożarów łatwopalnych środków gotujących (oleje roślinne, tłuszcze zwierzęce).

 

  1. Przepisy dotyczące rozmieszczenia gaśnic oraz wymagania w zakresie liczby gaśnic jakie należy umieścić w danym obiekcie:

Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów.

 

Wymagania w zakresie liczby i rodzaju gaśnic:

 

Jedna jednostka masy środka gaśniczego 2 kg (lub 3 dm3) zawartego w gaśnicach powinna przypadać, z wyjątkiem przypadków określonych w przepisach szczególnych:

  1. na każde 100 m2 powierzchni strefy pożarowej w budynku, niechronionej stałym urządzeniem gaśniczym:
    • zakwalifikowanej do kategorii zagrożenia ludzi ZL I, ZL II, ZL III lub ZL V,
    • produkcyjnej i magazynowej o gęstości obciążenia ogniowego ponad 500 MJ/m2,
    • zawierającej pomieszczenie zagrożone wybuchem.
  1. na każde 300 m2 powierzchni strefy pożarowej niewymienionej w pkt 1, z wyjątkiem zakwalifikowanej do kategorii zagrożenia ludzi ZL IV.

 

Rozmieszczenie gaśnic:

  1. w miejscach łatwo dostępnych i widocznych, w szczególności:
    • przy wejściach do budynków,
    • na klatkach schodowych,
    • na korytarzach,
    • przy wyjściach z pomieszczeń na zewnątrz,
    • w miejscach nienarażonych na uszkodzenia mechaniczne oraz działanie źródeł ciepła (piece, grzejniki),
    • w obiektach wielokondygnacyjnych – w tych samych miejscach na każdej kondygnacji, jeżeli pozwalają na to istniejące warunki.

      Dodatkowo przy rozmieszczaniu gaśnic muszą być spełnione następujące warunki:

    • odległość z każdego miejsca w obiekcie, w którym może przebywać człowiek, do najbliższej gaśnicy nie powinna być większa niż 30 m,
    • do gaśnic powinien być zapewniony dostęp o szerokości co najmniej 1 m.

 

  1. Przeglądy gaśnic oraz czynności konserwacyjne:

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (Dz. U. Nr 109, poz. 719), urządzenia przeciwpożarowe, w tym gaśnice przenośne i przewoźne, powinny być poddawane przeglądom technicznym i czynnościom konserwacyjnym w okresach ustalanych przez producenta (w instrukcji obsługi), nie rzadziej jednak niż raz w roku.

Okres ważności przeglądu gaśnicy przez większość producentów skracany jest do 6 miesięcy, a w przypadku gaśnic przechowywanych w niekorzystnych warunkach, takich jak na przykład duża wilgotność, czas ten ulega jeszcze większemu skróceniu.

Kolejnym ważnym obowiązkiem spoczywającym na właścicielu gaśnicy jest konieczność wymiany znajdującego się w niej środka gaśniczego .

Czynność tą należy wykonywać raz na 5 lat.

 

 

Pod pojęciem przegląd należy rozumieć okresowe sprawdzenie stanu technicznego urządzeń, gaśnic i agregatów gaśniczych, mające na celu stwierdzenie ich sprawności technicznej, zapewniającej właściwe działanie w chwili użycia. Integralną częścią przeglądu jest konserwacja mająca na celu przywrócenie sprawności technicznej gaśnicy lub agregatu gaśniczego, bez konieczności przeprowadzenia naprawy. Natomiast naprawa to zespół czynności warsztatowych, których celem jest przywrócenie funkcji użytkowej naprawianej jednostce podręcznego sprzętu gaśniczego. W ramach naprawy przeprowadza się: demontaż i montaż sprzętu, wymianę środka gaśniczego, czyszczenie, malowanie i badanie wytrzymałościowe zbiornika oraz znakowanie sprzętu.

Hydranty wewnętrzne, zawory hydrantowe

  1. Hydranty wewnętrzne – są to urządzenia przeciwpożarowe uruchamiane ręcznie zaliczane do stałych urządzeń gaśniczych, które montowane są wewnątrz budynków. Rozróżniamy trzy rodzaje hydrantów wewnętrznych HW-25, HW-33, HW-52.

 

Skład hydrantu:

  • Szafka hydrantowa,
  • Mosiężny lub aluminiowy zawór hydrantowy
  • Półsztywny lub płaskoskładany wąż hydrantowy
  • Prądownica hydrantowa
  • Bęben hydrantowy – zwijadło na który nawinięty jest wąż hydrantowy
  • Znak ‘hydrant wewnętrzny’

 

  1. Instalacja wodociągowa przeciwpożarowa – przepisy:

Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów.

 

 

Punkty poboru wody do celów przeciwpożarowych:

  1. W budynkach stosuje się następujące rodzaje punktów poboru wody do celów przeciwpożarowych:
    • hydranty wewnętrzne z wężem półsztywnym o nominalnej średnicy węża 25 mm i 33 mm, zwane dalej odpowiednio „hydrantem 25” i „hydrantem 33”,
    • hydrant wewnętrzny z wężem płasko składanym o nominalnej średnicy węża 52 mm, zwany dalej „hydrantem 52”,
    • zawór hydrantowy, zwany dalej „zaworem 52”, bez wyposażenia w wąż pożarniczy.
  1. Hydranty wewnętrzne muszą spełniać wymagania Polskich Norm dotyczących tych urządzeń.
  2. Zawory 52 muszą spełniać wymagania Polskich Norm dotyczących tych urządzeń.
  3. Zasilanie hydrantów wewnętrznych musi być zapewnione co najmniej przez 1 godzinę.

 

Stosowanie hydrantów wewnętrznych:

  1. Hydranty 25 (HW-25) muszą być stosowane w strefach pożarowych zakwalifikowanych do kategorii zagrożenia ludzi ZL:

a) na każdej kondygnacji budynku wysokiego i wysokościowego, z wyjątkiem kondygnacji obejmującej wyłącznie strefę pożarową zakwalifikowaną do kategorii zagrożenia ludzi ZL IV,

b) na każdej kondygnacji budynku innego niż tymczasowy, niskiego i średniowysokiego:

    • w strefie pożarowej o powierzchni przekraczającej 200 m2, zakwalifikowanej do kategorii zagrożenia ludzi ZL I, ZL II lub ZL V,
    • w strefie pożarowej zakwalifikowanej do kategorii zagrożenia ludzi ZL III:

– o powierzchni przekraczającej 200 m2 w budynku średniowysokim, przy czym jeżeli jest to strefa pożarowa obejmująca tylko pierwszą kondygnację nadziemną, a nad nią znajdują się wyłącznie strefy pożarowe ZL IV, jedynie wtedy, gdy powierzchnia tej strefy pożarowej przekracza 1 000 m2,

– o powierzchni przekraczającej 1 000 m2 w budynku niskim.

 

  1. Hydranty 33 (HW-33) muszą być stosowane w garażu:
    • jednokondygnacyjnym zamkniętym o więcej niż 10 stanowiskach postojowych,
    • wielokondygnacyjnym

 

3. Hydranty 52 (HW-52) muszą być stosowane:

    • w strefie pożarowej produkcyjnej i magazynowej o gęstości obciążenia ogniowego przekraczającej 500 MJ/m2i powierzchni przekraczającej 200 m2 ,
    • w strefie pożarowej produkcyjnej i magazynowej o gęstości obciążenia ogniowego nieprzekraczającej 500 MJ/m2, w której znajduje się pomieszczenie o powierzchni przekraczającej 100 m2i gęstości obciążenia ogniowego przekraczającej 1 000 MJ/m2,
    • przy wejściu do pomieszczeń magazynowych lub technicznych o powierzchni przekraczającej 200 m2i gęstości obciążenia ogniowego przekraczającej 500 MJ/m2, usytuowanych w strefie pożarowej zakwalifikowanej do kategorii zagrożenia ludzi ZL I, ZL II, ZL III lub ZL V, znajdującej się w budynku niskim albo średniowysokim.

 

4. Zawory hydrantowe 52 musza być stosowane na wszystkich kondygnacjach budynków wysokich i wysokościowych.

5. W strefach pożarowych, o których mowa w ust. 3 pkt 1, i przy wejściu do pomieszczeń magazynowych lub technicznych, o których mowa w ust. 3 pkt 3, dopuszcza się stosowanie hydrantów 33, jeżeli gęstość obciążenia ogniowego w tych strefach i tych pomieszczeniach magazynowych lub technicznych nie przekracza 1 000 MJ/m2.

6. Wymagania, o których mowa w ust. 2, nie dotyczą wolno stojących garaży na terenach zamkniętych podległych Ministrowi Obrony Narodowej.

 

Umiejscowienie hydrantów wewnętrznych oraz zaworów hydrantowych 52:

  1. Hydranty wewnętrzne oraz zawory 52 powinny być umieszczane przy drogach komunikacji ogólnej, w szczególności:
    • przy wejściach do budynku i klatek schodowych na każdej kondygnacji budynku, przy czym w budynkach wysokich i wysokościowych zaleca się lokalizację zaworów 52 w przedsionkach przeciwpożarowych, a dopuszcza na klatkach schodowych,
    • w przejściach i na korytarzach, w tym w holach i na korytarzach poszczególnych kondygnacji budynków wysokich i wysokościowych,
    • przy wejściach na poddasza,
    • przy wyjściach na przestrzeń otwartą lub przy wyjściach ewakuacyjnych z pomieszczeń produkcyjnych i magazynowych, w szczególności zagrożonych wybuchem.
  1. Hydranty wewnętrzne oraz zawory 52 muszą znajdować się na każdej kondygnacji, przy czym w budynkach wysokich i wysokościowych należy stosować po dwa zawory 52 na każdym pionie na kondygnacji podziemnej i na kondygnacji położonej na wysokości powyżej 25 m oraz po jednym zaworze 52 na każdym pionie na pozostałych kondygnacjach.

 

Wymogi dotyczące zaworów:

  1. Zawory 52 i zawory odcinające hydrantów wewnętrznych muszą być umieszczone na wysokości 1,35±0,1 m od poziomu podłogi.
  2. Zawory 52 oraz zawory odcinające w hydrantach 52 powinny posiadać nasady tłoczne skierowane do dołu, usytuowane wraz z pokrętłem zaworu względem ścian lub obudowy w sposób umożliwiający łatwe przyłączanie węża tłocznego oraz otwieranie i zamykanie jego zaworu.
  3. Zawory 52 lokalizowane w miejscach, w których mogą być narażone na uszkodzenie lub dewastację, umieszcza się w metalowych szafkach ochronnych zgodnych z wymaganiami Polskich Norm, z zamkiem zgodnym z Polskimi Normami otwieranym głowicą toporka strażackiego.
  4. Przed hydrantem wewnętrznym lub zaworem 52 zapewnia się dostateczną przestrzeń do rozwinięcia linii gaśniczej.

 

Wydajność poboru wody, ciśnienie na zaworze wody:

  1. Minimalna wydajność poboru wody mierzona na wylocie prądownicy wynosi:
    • dla hydrantu 25 – 1,0 dm3/s,
    • dla hydrantu 33 – 1,5 dm3/s,
    • dla hydrantu 52 – 2,5 dm3/s,
    • dla zaworu 52 – 2,5 dm3/s.

 

  1. Ciśnienie na zaworze odcinającym hydrantu wewnętrznego powinno zapewniać wydajność określoną w ust. 1 dla danego rodzaju hydrantu wewnętrznego, z uwzględnieniem zastosowanej średnicy dyszy prądownicy, i być nie mniejsze niż 0,2 MPa.
  2. Ciśnienie na zaworze 52, położonym najniekorzystniej ze względu na wysokość i opory hydrauliczne, dla wydajności określonej w ust. 1 pkt 4, nie powinno być mniejsze niż 0,2 MPa.
  3. Maksymalne ciśnienie robocze w instalacji wodociągowej przeciwpożarowej na zaworze odcinającym nie powinno przekraczać 1,2 MPa, przy czym na zaworze 52 i zaworach odcinających hydrantów 33 oraz hydrantów 52 nie powinno przekraczać 0,7 MPa.

 

  1. Hydranty wewnętrzne – przeglądy i konserwacje:

Przeglądy techniczne i czynności konserwacyjne powinny być przeprowadzane w okresach ustalonych przez producenta, nie rzadziej jednak niż raz w roku.

Węże stanowiące wyposażenie hydrantów wewnętrznych powinny być raz na 5 lat poddawane próbie ciśnieniowej na maksymalne ciśnienie robocze, zgodnie z Polską Norma dotyczącą konserwacji hydrantów wewnętrznych.

Hydranty zewnętrzne

  1. Hydranty zewnętrzne – jest to urządzenie, które umożliwia bezpośredni pobór wody z przewodów sieci wodociągowej przeciwpożarowej. Hydrant posiada zawór i złącze do węża, ma zastosowanie w celach gospodarczych oraz przeciwpożarowych.

 

Podział hydrantów:

  1. Nadziemne – wielkości: DN80, DN100, DN150
  2. Podziemne – wielkości: DN80, DN100

 

Wymagania i zasada rozmieszczania hydrantów zewnętrznych:

Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracja z dnia 24 lipca 2009 r. w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg pożarowych.

 

  1. Hydranty zewnętrzne powinny spełniać wymagania Polskich Norm dotyczących tych urządzeń, będących odpowiednikiem norm europejskich EN.
  2. Hydranty powinny być usytuowane w miejscach dostępnych z głównych dróg komunikacyjnych na terenie jednostki osadniczej.
  3. Miejsce usytuowania hydrantu zewnętrznego należy oznakować znakami zgodnymi z Polskimi Normami.

 

Hydranty zewnętrzne – badanie wydajności:

Wydajność nominalna hydrantu zewnętrznego, przy ciśnieniu nominalnym 0,2 MPa mierzonym na zaworze hydrantowym podczas poboru wody , w zależności od jego średnicy nominalnej DN, nie może być mniejsza niż:

    • 10,00 dm3/s – podziemny/nadziemne DN80,
    • 15,00 dm3/s – nadziemny DN100,
    • 20,00 dm3/s – nadziemny DN100 lub DN150 przy średnicy sieci nie mniejszej niż DN250

 

  1. Na sieci wodociągowej przeciwpożarowej stosuje się hydranty zewnętrzne nadziemne o średnicy nominalnej DN80.

Dopuszcza się instalowanie hydrantów podziemnych o średnicy nominalnej DN80 w przypadkach, gdy zainstalowanie hydrantów nadziemnych jest szczególnie utrudnione  lub niewskazane, na przykład ze względu na utrudnienia w ruchu.

 

  1. Hydranty nadziemne o średnicy nominalnej DN100 należy instalować:
    • W obiekcie budowlanym produkcyjnym i magazynowym, w którym wymagana ilość wody do celów przeciwpożarowych do zewnętrznego gaszenia pożaru przekracza 30 dm3/s,
    • W zakładach rafineryjnych i petrochemicznych,
    • Na magistralnym przewodzie wodociągowym przeciwpożarowym.

 

Hydranty zewnętrzne – rozmieszczenie:

  1. Hydranty zewnętrzne umieszcza się wzdłuż dróg i ulic oraz przy ich skrzyżowaniach, przy zachowaniu odległości:
    • między hydrantami – do 150 m,
    • od zewnętrznej krawędzi jezdni drogi lub ulicy – do 15 m,
    • najbliższego hydrantu od chronionego obiektu budowlanego – do 75 m,
    • innych niż wymienione w pkt 3 hydrantów wymaganych do ochrony obiektu budowlanego – do 150 m,
    • od ściany chronionego budynku – co najmniej 5 m.

 

Hydranty zewnętrzne – przeglądy i konserwacje:

Hydranty zewnętrzne powinny być co najmniej raz w roku poddawane przeglądom i konserwacji przez właściciela sieci wodociągowej przeciwpożarowej.

Przeglądy i konserwacje hydrantów zewnętrznych powinny być przeprowadzana przez osobę kompetentną.

Hydrant należy sprawdzić według następujących czynności:

    • oględziny zewnętrzne hydrantu podziemnego lub nadziemnego,
    • uruchomić i przepłukać kadłub nadziemny lub komorę stojaka hydrantowego,
    • dokonać pomiaru ciśnienia hydrostatycznego i hydrodynamicznego z obliczeniem wydajności,
    • sprawdzić sprawność działania zasuwy,
    • sprawdzić skuteczność odwodnienia hydrantu.

Przeciwpożarowy wyłącznik prądu - PWP

  1. Przeciwpożarowy wyłącznik prądu (PWP) – urządzenie przeciwpożarowe, odcinające dopływ prądu do wszystkich obwodów, z wyjątkiem obwodów zasilających instalacje i urządzenia, których funkcjonowanie jest niezbędne podczas pożaru.

 

Przeciwpożarowy wyłącznik prądu – przepisy:

 

Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.

 

  1. Przeciwpożarowy wyłącznik prądu, odcinający dopływ prądu do wszystkich obwodów, z wyjątkiem obwodów zasilających instalacje i urządzenia, których funkcjonowanie jest niezbędne podczas pożaru, należy stosować w strefach pożarowych o kubaturze przekraczającej 1000 m3 lub zawierających strefy zagrożone wybuchem.

 

  1. Przeciwpożarowy wyłącznik prądu powinien być umieszczony w pobliżu głównego wejścia do obiektu lub złącza i odpowiednio oznakowany.

 

  1. Odcięcie dopływu prądu przeciwpożarowym wyłącznikiem nie może powodować samoczynnego załączenia drugiego źródła energii elektrycznej, w tym zespołu prądotwórczego, z wyjątkiem źródła zasilającego oświetlenie awaryjne, jeżeli występuje ono w budynku.

 

Przeciwpożarowy wyłącznik prądu – przeglądy i konserwacje:

 

Według obowiązujących przepisów “Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów” (DzU nr 109 z dnia 22.06.2010 r., poz. 719) przeglądy przeciwpożarowych wyłączników prądu powinny być wykonywane nie rzadziej, niż raz do roku.

 

Zakres przeglądu:

    • Sprawdzenie poprawności zadziałania wyłącznika,
    • Sprawdzenie stanu technicznego wyłącznika,
    • Sprawdzenie zgodności umiejscowienia wyłącznika oraz jego oznakowania,
    • Sprawdzenie obwodów elektrycznych wyłącznika,

System sygnalizacji pożaru - SSP

  1. System sygnalizacji pożaru – SSP (także SAP, czyli sygnalizacja alarmowa pożarowa lub system alarmu pożarowego), zbiór elementów tworzących instalację o określonej konfiguracji, które są w stanie wykrywać pożar, inicjować alarm, automatycznie powiadamiać jednostkę straży pożarnej lub wykonywać inne działania zmniejszające skutki pożaru. Podstawowym zadaniem SSP jest szybkie i bezbłędne wykrycie powstającego pożaru, zanim się on rozwinie i osiągnie rozmiary trudne do opanowania.

 

 

 

System sygnalizacji pożaru – przepisy:

 

Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (Dz. U. Nr 109, poz. 719).

 

 

Stosowanie systemu sygnalizacji pożaru – wymagania:

 

  1. Stosowanie systemu sygnalizacji pożarowej, obejmującego urządzenia sygnalizacyjno-alarmowe, służące do samoczynnego wykrywania i przekazywania informacji o pożarze, a także urządzenia odbiorcze alarmów pożarowych i urządzenia odbiorcze sygnałów uszkodzeniowych, jest wymagane w:

 

      1. budynkach handlowych lub wystawowych:
        • jednokondygnacyjnych o powierzchni strefy pożarowej powyżej 5 000 m2,
        • wielokondygnacyjnych o powierzchni strefy pożarowej powyżej 2 500 m2,
      1. teatrach o liczbie miejsc powyżej 300,
      2. kinach o liczbie miejsc powyżej 600,
      3. budynkach o liczbie miejsc służących celom gastronomicznym powyżej 300,
      4. salach widowiskowych i sportowych o liczbie miejsc powyżej 1 500,
      5. szpitalach, z wyjątkiem psychiatrycznych, oraz w sanatoriach — o liczbie łóżek powyżej 200 w budynku,
      6. szpitalach psychiatrycznych o liczbie łóżek powyżej 100 w budynku,
      7. domach pomocy społecznej i ośrodkach rehabilitacji dla osób niepełnosprawnych o liczbie łóżek powyżej 100 w budynku,
      8. zakładach pracy zatrudniających powyżej 100 osób niepełnosprawnych w budynku,
      9. budynkach użyteczności publicznej wysokich i wysokościowych,
      10. budynkach zamieszkania zbiorowego, w których przewidywany okres pobytu tych samych osób przekracza trzy doby, o liczbie miejsc noclegowych powyżej 200,
      11. budynkach zamieszkania zbiorowego niewymienionych w pkt 11, o liczbie miejsc noclegowych powyżej 50,
      12. archiwach wyznaczonych przez Naczelnego Dyrektora Archiwów Państwowych,
      13. muzeach oraz zabytkach budowlanych, wyznaczonych przez Generalnego Konserwatora Zabytków w uzgodnieniu z Komendantem Głównym Państwowej Straży Pożarnej,
      14. ośrodkach elektronicznego przetwarzania danych o zasięgu krajowym, wojewódzkim i w urzędach obsługujących organy administracji rządowej,
      15. centralach telefonicznych o pojemności powyżej 10 000 numerów i centralach telefonicznych tranzytowych o pojemności 5 000—10 000 numerów, o znaczeniu miejscowym lub regionalnym,
      16. garażach podziemnych, w których strefa pożarowa przekracza 1 500 m2 lub obejmujących więcej niż jedną kondygnację podziemną,
      17. stacjach metra i stacjach kolei podziemnych,
      18. dworcach i portach, przeznaczonych do jednoczesnego przebywania powyżej 500 osób,
      19. bankach, w których strefa pożarowa zawierająca salę operacyjną ma powierzchnię przekraczającą 500 m2,
      20. bibliotekach, których zbiory w całości lub w części tworzą narodowy zasób biblioteczny.

 

  1. Wymagania, o których mowa w ust. 1 pkt 4 i 11, nie dotyczą budynków, które są zlokalizowane na terenach zamkniętych służących obronności państwa, oraz budynków zakwaterowania osadzonych, które zlokalizowane są na terenach zakładów karnych i aresztów śledczych.

 

  1. Obiekty wyposażone w stałe urządzenia gaśnicze mogą być niewyposażone w system sygnalizacji pożarowej.

 

 

System sygnalizacji pożaru – przeglądy i konserwacje:

 

  1. Kwestię przeglądów systemów sygnalizacji pożaru regulują:

 

    • Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów,
    • Polska Norma PKN-CEN/TS 54-14:2006 Systemy sygnalizacji pożarowej Część 14: Wytyczne planowania, projektowania, instalowania, odbioru, eksploatacji i konserwacji,
    • Dokumentacje techniczno-ruchowe oraz wytyczne producentów systemów.

 

 

Przeglądy techniczne i czynności konserwacyjne powinny być przeprowadzane w okresach ustalonych przez producenta, nie rzadziej jednak niż raz w roku.

 

Zgodnie z przytoczoną powyżej treścią rozporządzenia, w pierwszej kolejności należy opierać się na zaleceniach producenta danego systemu sygnalizacji pożaru. W większości przypadków częstotliwość przeglądów i konserwacji, wskazana w dokumentacji techniczno-ruchowej, odpowiada  zapisom normy PKN-CEN/TS 54-14:2006. Również w sytuacji, gdy w dokumentacji producenta brak jest szczegółowego opisu konserwacji SSP, czynności serwisowe należy prowadzić zgodnie z zapisami tej normy.

 

Co mówią dokładnie zapisy normy PKN-CEN/TS 54-14:2006 w zakresie częstotliwości przeglądów i konserwacji systemów sygnalizacji pożaru?

Zgodnie z zawartym w normie harmonogramem konserwacji, wyróżnia się:

 

  1. Obsługę codzienną, wykonywaną przez użytkownika /właściciela instalacjilub wyznaczony przez niego personel, obejmującą m.in. sprawdzenie czy centrala, tablica i panel wskazują stan dozorowania.

 

  1. Obsługę miesięczną, w ramach której użytkownik /właściciel instalacjilub wyznaczony przez niego personel zobowiązany jest m.in. przeprowadzeniu próbnego rozruchu każdego awaryjnego zespołu prądotwórczego i testu wskaźników.

 

  1. Obsługę kwartalną, wykonywaną przez specjalistę, obejmującą m.in.:
    • wywołanie zadziałania przynajmniej jednej czujki lub ręcznego ostrzegacza pożarowego w każdej strefie w celu sprawdzenia prawidłowości funkcjonowania SSP,
    • sprawdzenie prawidłowości funkcjonowania monitoringu uszkodzeń centrali CSP,
    • sprawdzenie zdatności centrali CSP do uaktywnienia wszystkich trzymaków i zwalniaków drzwi,
    • wywołanie, w miarę możliwości, zadziałania każdego łącza do straży pożarnej lub zdalnego centrum stałej obserwacji,
    • przeprowadzenie prób i kontroli wymaganych przez producenta, wykonawcę lub dostawcę SSP.

 

  1. Obsługę roczną, również wykonywaną przez specjalistę, obejmującą m.in.:
    • przeprowadzenie prób zalecanych dla obsługi dziennej, miesięcznej i kwartalnej,
    • sprawdzenie każdej czujki pożarowej na poprawność działania zgodnie z zaleceniami producenta,
    • sprawdzenie zdolności centrali CSP do uaktywnienia wszystkich funkcji pomocniczych,
    • sprawdzenie naocznie, czy wszystkie połączenia kablowe i sprzęt są sprawne, nieuszkodzone i odpowiednio zabezpieczone,
    • sprawdzenie i przeprowadzenie prób wszystkich baterii akumulatorów.

System oddymiania grawitacyjnego

  1. System oddymiania grawitacyjnego – urządzenie przeciwpożarowe mające za zadanie odprowadzenie dymu i ciepła z budynku tak, aby umożliwić bezpieczną ewakuację i ograniczyć rozprzestrzenianie się pożaru.

 

Elementy składowe systemu oddymiania grawitacyjnego:

  1. Element oddymiający – klapa dymowa lub okno oddymiające,
  2. Element napowietrzający – okna lub drzwi wyposązone w siłownik zlokalizowane na najniższej kondygnacji,
  3. Centrala sterująca oddymianiem,
  4. Elemnty detekcyjne – czujki dymu lub termiczne,
  5. Ręczne przyciski oddymiania RPO.

Dodatkowo system oddymiania grawitacyjnego może być doposażony w następujące elementy:

  1. Przyciski przewietrzania,
  2. Centrale pogodowe,
  3. Trzymacze elektomagnetyczne,
  4. Sygnalizator optyczno akustyczny.

 

 

 

System oddymiania grawitacyjnego – przepisy:

 

Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane

 

Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów.

 

Pierwszy  z wymienionych dokumentów narzuca konieczność stosowania rozwiązań, które zapewnią bezpieczną ewakuację oraz umożliwią działanie ekipom ratowniczym, a także pozwolą przetrwać osobom znajdującym się w budynku, podczas wystąpienia niebezpiecznej sytuacji.

Drugi akt jest bardziej precyzyjny i wylicza techniczne środki zabezpieczenia przeciwpożarowego, na które składają się m.in. urządzenia lub inne rozwiązania, które służą do zapobiegania zadymieniu lub usuwaniu dymu z miejsc przeznaczonych do ewakuacji.

 

 

Obiekty, w których wymagane jest stosowanie systemu oddymiania:

 

  1. W budynkach:
    • niskim (N), zawierającym strefę pożarową ZL II,
    • średniowysokim (SW), zawierającym strefę pożarową ZL I, ZL II, ZL III lub ZL V,
    • niskim (N) i średniowysokim (SW), zawierającym strefę pożarową PM o gęstości obciążenia ogniowego powyżej 500 MJ/m2 lub pomieszczenie zagrożone wybuchem, należy stosować klatki schodowe obudowane i zamykane drzwiami oraz wyposażone w urządzenia zapobiegające zadymieniu lub służące do usuwania dymu.

 

  1. W budynku wysokim (W) i wysokościowym (WW), w strefach pożarowych innych niż ZL IV, należy zastosować rozwiązania techniczno-budowlane zabezpieczające przed zadymieniem poziomych dróg ewakuacyjnych.

 

  1. W krytym ciągu pieszym (pasażu), do którego przylegają lokale handlowe i usługowe, oraz w przykrytym dziedzińcu wewnętrznym, należy zastosować rozwiązania techniczno- budowlane zabezpieczające przed zadymieniem dróg ewakuacyjnych.

 

  1. W podziemnej kondygnacji budynku, w której znajduje się pomieszczenie przeznaczone dla ponad 100 osób, oraz budowli podziemnej z takim pomieszczeniem, należy zastosować rozwiązania techniczno-budowlane zapewniające usuwanie dymu z tego pomieszczenia i z dróg ewakuacyjnych.

 

  1. Klatki schodowe i przedsionki przeciwpożarowe, stanowiące drogę ewakuacyjną w budynku wysokim (W) dla stref pożarowych innych niż ZL IV i PM oraz w budynku wysokościowym (WW), powinny być wyposażone w urządzenia zapobiegające ich zadymieniu.

 

  1. Klatki schodowe i przedsionki przeciwpożarowe, stanowiące drogę ewakuacyjną w budynku wysokim (W) dla strefy pożarowej PM, powinny być wyposażone w urządzenia zapobiegające zadymieniu lub samoczynne urządzenia oddymiające uruchamiane za pomocą systemu wykrywania dymu.

 

 

System oddymiania grawitacyjnego – przeglądy i konserwacje:

 

Podstawą prawną w zakresie przeprowadzania przeglądów systemów oddymiania jest Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 roku. W przepisach określone są sposoby oraz warunki ochrony przeciwpożarowej w budynkach i obiektach budowlanych.

Przeglądy techniczne i czynności konserwacyjne powinny być przeprowadzane w okresach ustalonych przez producenta, nie rzadziej jednak niż raz w roku.